Om 8u30 gestart aan Slagerij Vermeulen: Eddy, Patrick, Rudy en ik. Direct fors tempo naar Eke onder impuls van Rudy, om 8u47 Vinderhoute afslag R4 gepasseerd, geen Robbie te zien. Niet zeker of hij wel degelijk gestart was en dus maar doorgereden. In Eke geen JP te zien, achteraf op café (koffietje gedronken) vernomen via whatsapp dat hij paste voor de rit. Tot Eke in de regen gereden (lichte tot matige regen). Robbie en vriend Matti toch nog toegekomen en dan met zijn zessen op weg naar Pays des Collines. Zeer strak tempo door Patrick langs de Schelde maar nadien verstandig wat terug geschakeld. Gelukkig was het droog geworden en in Schorisse lagen de wegen er zelfs droog bij. Twee plekken gepasseerd waarbij de regen van afgelopen jaar de grond deed verzakken, bij de eerste konden we er te voet langs, bij de tweede met de fiets. Ja, de aarde leeft in de Vlaamse Ardennen.
In Flobecq aangekomen verscheen de zon en die deed het landschap plots opleven, we waren inmiddels in Pays des Colinnes aangekomen. Het blijft een prachtige streek om door te fietsen, mooie uitzichten, bossen, weinig autoverkeer en bewoning. “Om dit te zien reizen mensen naar het buitenland ” zei Patrick. Pays des Colinnes betekent ook veel klimmen en onze 2 youngsters Rudy en Matti waren niet te houden.
In Saint-Sauveur toch wat oponthoud… Robbie had de oude route opzitten en was dus verkeerd gereden, na een belletje toch kunnen oplossen.
Via Beau Site ging het nu richting Ellezelles waar we de Ravel namen, helaas waren er werken (nieuwe asfaltlaag?) en waren we gedoemd om 2 kilometer te gravelen. Net voor La Houppe ook nog een koeienstop, boer bracht de koeien naar de weide aan de voet van de klim, een hilarisch momentje. La Houppe aan hoog tempo naar omhoog gereden en dus was een terrasje welkom om te bekomen. Altijd zalig zitten daar, had een déjà vu van de vorige keer dat we er gezeten hebben met de club.
Het ergste hadden we nu achter de rug, maar vlak is het natuurlijk nooit, er werd aardig door gevlamd. Ik had nog een lekke band net voor Sint-Blasius Boekel, maar die was snel hersteld. Va de Zwalm ging het naar Dikkelvenne en Eke. Robbie was een het einde van zijn latijn, hij beleeft een paar zware, emotionele weken en dat liet zich voelen. Niet makkelijk om in dergelijke mindset te fietsen. Veel sterkte Robbie aan jou en jouw vriendin.
In Eke hadden we nog 25 km voor de boeg en het bleek dat Patrick nog energie te over had, nam resoluut de kop, we pikten ons wagonnetje aan, maar op de bruggen was het op de limiet voor mij. Ik was blij dat we ons konden neerploffen op de zomerbar. Daar nog gewacht op de mannen die de Brugse Zot gereden hadden om naar hun verhaal te luisteren.
157 km en 1200 hm en bedankt aan de kopmannen Rudy en Patrick
Woensdag 8 mei – MTB-route Kaatsheuvel
Traditioneel gestart met een MTB-rit onderweg naar Nijmegen. Deze keer gekozen voor de zwarte piste en groene piste in de Loonse en Drunense Duinen. Een prachtig natuurgebied gelegen vlak naast de Efteling. Magnifiek aangelegde mountainbike-wegels met kombochten, zelden gaat het rechtdoor, voortdurend op en af, zeker geen parcours voor een gravelbike. Na 10 minuten had Luc DB pech met een afgebroken voorderailleur, maar genoeg fietsherstellers in de club om Luc verder te helpen.
Gezien de techniciteit van het parcours niet altijd evident om rond jou te kijken en van het prachtige heide- en duinlandschap te genieten. Op dergelijke parcours haal je geen 20 km/u. Na de zwarte lus genoten we van een break en een bakkie op het terras van de Rustende Jager. Tweede deel was iets minder technisch, we waren al blij dat de kronkelende singletracks eens afgelost werden met korte rechte stukken. Vooraleer we met de auto vertrokken naar Nijmegen werden we nog verrast door JP met zelfgemaakte taart. En of het gesmaakt heeft! Nog 75 km met de auto naar het hotel, maar door veel file er anderhalf uur over gedaan. Het diner ‘s avonds was verrassend lekker, veel keuze ook, niet direct voor montignac-dieeters.
Afstand: 43 km en 160 hm
Donderdag 9 mei – Rondje Nijmegen en Hatertse Vennen
Aangenaam opstaan deze ochtend, blauwe lucht en een prachtig uitzicht op de groene bosrijke omgeving. Ons hotel in Berg en Dal is een meevaller, “het beste Fletcherhotel waar ik al geweest ben”, aldus Johan VDW. Berg en Dal, de naam zegt het zelf al, het is er allesbehalve vlak. Het hotel ligt op de stuwwal van Nijmegen (heuvelrug gevormd tijdens de ijstijden) net zoals de MTB-parcoursen in de omgeving en dus een reliëfrijk gebied. Vandaag stond de MTB-route van Nijmegen op het programma. Van in het begin was het klimmen en dalen, geen meter vlak. Ook hier zijn de routes prachtig aangelegd, je hebt soms het idee dat je op een roetsjbaan zit. Vooral het traumapad is heel leuk om te doen (menig biker is daar al uit de bocht gevlogen, vandaar de naam). De route ligt in een mooi beukenbos en deze tijd van het jaar is deze op zijn mooist, 50 tinten groen, een feest voor het oog. Net toen we het draaien en keren een beetje beu waren, reden we het bos uit, richting de Hatertse Vennen. De Hatertse Vennen zijn een prachtig waterrijk heidegebied, hier geen uitgepijlde routes maar wel gravelpaden en af en toe een zandpad.
Van het hotel hadden we een lekker lunchpakket mee en dan kies je best een mooi plekje aan de wateroever in het warme zomerzonnetje om te lunchen. Sanitaire stop en cola of koffie slurpen deden we in één van de vele mooie horecazaken die de streek rijk is. Na dit prachtig stukje landschap verkend te hebben – je zou om de kilometer wel een foto willen nemen – ging het via de makkelijke MTB-route van Malden terug naar het MTB-parcours van Nijmegen. En dat hebben we geweten, de laatste 13 km zaten er nog meer dan 200 m hoogtemeters en technische afdalingen in, de meesten waren toch blij toen ons hotel in zicht kwam. Nog ferm nagenoten op het zonnige terras van het hotel waar we bijna gans hun voorraad La Trappe opgedronken hebben.
Afstand: 63 km en 550 hm
Vrijdag 10 mei naar Zeddam
Gordijntjes open trekken in de ochtend, en ja hoor blauwe lucht en fluitende vogels, hoe mooi kan het leven zijn. Vandaag extra vroeg opgestaan want de koninginnenrit en we hadden tijdig een boot te halen. Na het superlekkere ontbijt maakten we ons klaar voor de rit, maar stressmomentje bij mij want ik stond achteraan lek. Relatief snel verholpen en iets na 9u waren we op weg naar Millingen om het veer over de Rijn te halen. Veerboot voer net weg bij aankomst maar keerde zowaar terug om ons op te halen. Toppie van de veerman die overigens Vlaanderen goed bleek te kennen!
Het was opnieuw aangenaam fietsen langs de vele plassen die Nederland rijk is, aan de hoge waterstand was het te zien dat het hier ook de laatste tijd veel geregend heeft. Plots waren we in Duitsland, en kwam de eerste lange klim, naar de top van de Eltenberg. Weer een ander landschap, licht heuvelend met een lappendeken van bossen en akkers.
Het doel vandaag was het MTB-parcours van Zeddam rijden, een parcours dat steevast in de top 5 van mooiste MTB-routes in Nederland staat. Sommige kozen voor de light-versie (de groene route), het gros ging voor de full monty. Over een traject van 25 km moesten 450 hoogtemeters overwonnen worden. Aanvankelijk vonden we dat het meeviel, maar na 10 km op de route begon het echte werk, lange steile klimmen gevolgd door nog steilere afdalingen met hoge kombochten. De remgeluiden waren niet uit de lucht en in één van die vele kombochten ging Erwin uit de bocht, gelukkig zonder erg. Na 20 km was de pauze in Brasserie ‘t Peesken welgekomen en was de groep weer voltallig. Na een hapje en wat drankjes vervolgden we onze tocht via asfalt- en gravelbaantjes richting Rijn waar we deze nu via een indrukwekkende brug overstaken.
Volgende halte was het aardige stadje Cleve, je rijdt er via een gravelpad – een voormalige spoorlijn – binnen. Cleve ligt aan de voet van het Reichswald, alweer een stuwwal en dat hebben we geweten. Via een steile klim, voor sommige te steil geraak je erop. Best bijzonder om zien was het kunstwerk met de gestapelde keientorentjes in het bos, een fotomomentje.
Het Reichswald is één van de grootste aaneengesloten boscomplexen van de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Everzwijnen zijn we er niet tegengekomen (week ervoor een groep MTB-ers wel) maar Hilde heeft er zowaar reetjes gespot. Vanaf het Reichswald ging het via veldwegels en fietspaden terug naar de stuwwal van Nijmegen, nog een laatste keer klimmen vooraleer we ons konden neerploffen op het terras in het hotel.
Impressiefilmpje (door derden) van Zeddam: https://www.mtbroutes.nl/gelderland/zeddam
Afstand: 93 km en 750 hm
Zaterdag 11 mei naar Gennep
Neen, het verveelt niet, gordijntjes open, blauwe lucht, heerlijk ontbijt, insmeren en fietsen. Deze keer wel met man en vrouw minder, Erwin te veel last aan de schouder en Olivia solidair. Ritje naar het stadje Gennep maar dan via de MTB-route van Groesbeek en stukje Mook. Op weg ernaar toe een prachtig golfterrein gepasseerd, met kunstgras van nonkel Willy? Ook Groesbeek prachtig aangelegde technische trails, we hebben het meermaals gezegd, daar moet enorm veel tijd ingestoken zijn. Je moet er wel een MTB-vignet voor kopen, maar het is absoluut zijn geld waard.
Na de technische passage een landelijke doorsteek naar opnieuw het Reichswald, aan de rand ervan onze eerste koffiestop in Boscafé Merlijn. Speciale plek daar, om van de uitbater maar te zwijgen, heel vriendelijke man maar niet de looks die je bij zo’n etablissement zou verwachten. Na de koffiestop, het Reichswald in, geen bewegwijzerde routes daar, dus een beetje afgegaan op fora en de heatmap van routeyou om een parcours uit te tekenen. En ja, redelijk zware kost, veel steile beklimmingen die op het randje waren, maar wat een mooi bos om door te rijden. Elly was door al die pracht zelfs plots de weg kwijt, gelukkig bestaat er zoiets als een smartphone… Na een uurtje zwoegen reden we het bos uit richting Gennep langs een waterplas waar we zowaar een ooievaar zagen foereren. Het terras in Gennep was welgekomen en de kip teriyaki smaakte overheerlijk ook al hebben we er lang moeten op wachten. Via de mooie vallei van de Niers en een grote recreatieplas ging het terug naar de stuwwal van Nijmegen. En je raadt het al, een stuwwal betekent opnieuw klimmen, ditmaal wel aan lagere perecentages via een verhard fietspad. Omdat we onderweg wat tijd verloren hadden en sommige toch wel vermoeid waren de groep gesplitst, eentje die korter reed en de diehards die de technische stukken in Mook nog aandeden. Om 17u zaten we allen opnieuw op het terras en zoals het cliché het wil, moe en voldaan. Iedereen was het erover eens dat we een prachtig verlengd weekend achter de rug hadden, het mooie weer was daar zeker debet aan. Het smaakt naar meer, maar zal moeilijk te overtreffen zijn qua hotel, routes, landschappen, weer… Bedankt allen voor het heel gezellige sportieve weekend! Marcus
Nog één van de organisaties waarvoor je graag een uurtje in de auto zit om aan de start te komen. Perfect georganiseerde rit met zeer goede bevoorradingen en dit aan de democratische prijs van 6 euro. 12 ghostbikers aan de start in Roeselare voor een rit van 138 km en dit bij een gedeeltelijk bewolkte hemel en gematigde temperaturen. Na twee kilometer reden we al op landelijke wegen in het zog van een groter peloton. Achteraf vernomen dat er tussen de 2200 en 2400 deelnemers waren, alleen rijden deed je er nooit maar het was ook nooit superdruk. Eens voorbij Passendale nam het heuvelend karakter van de rit toe en idem dito de prachtige uitzichten. Het profiel van de rit maakt het een en ander duidelijk, het ging voortdurend op en af langs zalige asfaltweggetjes waar West-Vlaanderen rijkelijk mee bezaaid is.
Er werd steeds voorbeeldig gewacht op zij die minder klimcapaciteiten hebben. Er zat één kasseihelling in, de beruchte Kemmelberg en een deel van de groep koos ervoor om deze links te laten liggen. Maar 25 km verder, op de derde bevoorrading, werd de groep terug herenigd. De verzuring in de benen begon vanaf 100 km een paar enkelingen parten te spelen. Het parcours werd gaande weg wel makkelijker maar echt vlak werd het nooit, het leek wel of elk heuveltje door de organisatie werd aangedaan. Iets voor 16u kwamen we aan op de expo van Roeselare, met een korte après en een tractatie van onze hoofdsponsor Marc VW. Iedereen heel tevreden over zijn/haar fietsdag en met een groot clubgevoel.
Een sympathieke kleinschalige organisatie in het mooie Rodeland. We stonden met 11 “clubkies” aan de start, grootste deel van de groep zelfs met de fiets van Sleidinge.
Grove betonstroken, redelijk wat straatmeubilair, hellende stroken welke met spelend gemak omzeild werden door Didier, en Pauwken.
Amai chapeau, en vooral bedankt om ons op sleeptouw te nemen.
Gelukkig was er een controlerende metronoom mee.
Die toch een beetje mildering bracht oef…voor de meesten.
Slotsom een aangename fietszaterdag die vooral zijn plaats kent in ‘t voorjaar, bij een lekker weertje.
Bedankt en vooral meer van dat. Stany
Op het programma stond een traditionele cyclo-rit van 140 km naar Roeselare, georganiseerd door Disc.
Edith deed al snel een voorstel voor een kortere rit van 105 km naar Tielt, voor velen een ideale afstand op zaterdag.
De weersomstandigheden waren op zijn best; een aangename temperatuur met weinig of geen wind, lees ‘fietsweer bij uitstek’.
We konden rekenen op een massale opkomst; het was een eeuwigheid geleden dat op zaterdagmorgen
29 ghostbikers om 8u30 klaarstonden aan de kerk. Michel en Luc vervoegden ons aan Kuitenberg, wat zorgde voor een peleton van 31 dames en heren.
Disc en Rudy waren ideale kopmannen die de eerste 40 km’s zorgden voor een constante, aangename en gematigde snelheid.
Na een korte plas-stop, iets voorbij Schuiverskapelle reden ze met 10 verder naar Roeselare en hielden ze een ‘fotostop’ voor de prachtige muurschilderijen ( o.a. Lotte Kopecky)
Het koerscafé in Roeselare was voor hen ideaal gelegen om even te hydrateren en om nadien met de (weinige) wind in de rug de terugweg aan te vatten.
Ondertussen was de zon van de partij en werd genoten van een mooie lentetemperatuur van een goeie 15 graden.
Edith, Peter en Patrick namen als kopmannen/vrouw de groep van 21 mee naar Tielt.
Na een korte IZY-koffiestop in het centrum van Tielt reden we, hoe kan het ook anders, de Poelberg op.
Nadien bolden we op een mooi tempo richting huiswaarts.
Het was een heel mooie rit met meestal lekker lopende landelijke baantjes. (op een paar vuile stroken na)
Beide groepen namen hun zonnige après op het terras in ‘t Kruisken.
Het was een aangename en gezellige fietsdag en het gaf een goed ‘club’-gevoel dat velen op zaterdagmorgen de weg terug vonden naar de kerk 😉
Olivia
Omdat we de ritjes vertrekkende vanuit Slenne een beetje beu waren een verplaatsing gemaakt naar
het Zeeuwse Groede. Met 8 man en 1 vrouw sterk stonden we aan de start voor een graveltocht naar
‘t zeetje. En oef, na een reeks sombere dagen kerstdagen was de zon eindelijk eens onze metgezel.
Starten deden we richting Oostburg, een beetje een saaie aanloop, maar een goede opwarmer voor
wat zou volgen. Had ik hier en daar een vette polderweg verwacht, niks van dit alles, de
offroadstukken waren hoofdzakelijk kiezel gemengd met aarde, wellicht achtergelaten door tractors.
Vanaf Sluis werd het leuker, een stukje langs de vesten en dan richting Knokke langs de kasseien van
de Sint-Jansdijk. In Knokke was ik aangenaam verrast door de mooie gravelbaantjes in de duinbosjes
en langs het Zwin. Prachtige zichten op de zwingeul en ja, als je natuurlijk in Knokke bent hoor je ook
Frans. Een franstalige mademoiselle was zo vriendelijk om een foto te maken van onze groep, “merci
madam!”.
In Cadzand een klein foutje in het parcours, we kregen plots een zandstrook te verwerken, iedereen te
voet. Marc V dacht dat we in Kuszand waren ipv Cadzand want voerde de daad bij het woord. Volgens
mij kan hij een influencer worden en youtube-filmpjes maken; “Average Marc!”.
Van Cadzand reden we niet verder langs de kust maar reden we een ommetje naar Retranchement,
de wind was aangewakkerd en dus was het zwoegen. Blijkbaar zag het bij Erwin zwart voor de ogen
wat hij reed bijna over een hond op het verkeerde pad.
Terug in Cadzand was het nu genieten van het fietspad die op de duinen loopt, halverwege was
het tijd voor een lange break met pannenkoeken en dies meer in het strandpaviljoen DOK14. Heel druk daar en het Frans werd nu ingeruild voor het Duits, een ware invasie… En je moest het gezien hebben om het te geloven, aan één tafel lagen 11 Duitse Golden Retrievers! Bijna slaag gekregen toen ik vroeg “do you fok retrievers?”…
We zaten er zo op ons gemak en de koffie was zo lekker dat we er een klein uurtje vertoefd hebben.
Maar de klok is ongenadig, er moesten nog 17 km gebold worden. Het was zeker niet tegen onze zin,
het golvende duinfietspad bood mooie doorkijkjes naar de zee, Walcheren en vooral de nieuwe schorren in het hinterland. Wat betreft ruimtelijke ordening en natuurcreatie staan de Nederlanders toch mijlen ver voor op de Vlamingen.
De laatste 10 km was het bobijntje af bij mij, niet bij JP echter die al een fietstocht van Gentbrugge
naar Groede had opzitten. Ik was al content met mijn 69 km. Nog nagenieten deden we in herberg
De Drie Koningen, waren dus een weekje te vroeg. Olivia zou de tocht graag eens overdoen in de
zomer, en waarom niet, best een aanrader.
Na de Ghostbikers quiz van de voorbije avond, toch een ruime delegatie aanwezig voor onze traditionele kerstrit naar Brugge
Dit jaar nog een extraatje met de ‘Warmste Week’ in ’t Zand. Plaatselijke stop kon uiteraard niet ontbreken.
En bij aankomst duurde het niet lang of de eerste reacties van het ’thuisfront’ kwamen binnen.
Onze passage is blijkbaar niet onopgemerkt gebleven.
Uiteraard gaat het hier niet om, gewoon een jaarlijkse clubrit, in gemoedelijke sfeer, waarbij een Glühwein, warme choco niet kunnen ontbreken.
Parcours is al paar jaar ongewijzigd, maar denk ook dat we daar weinig verbetering kunnen aanbrengen.
Stukjes van Knesselare naar Oostkamp en van Brugge naar Moerkerke vind ik van de mooiste trajecten.
In de voorbije jaren al alle weersomstandigheden ervaren, van overstromingen, ijzelwegen, restanten van storm Pia,… maar nog nooit zijn we hiervoor thuis gebleven.
Stevig tegen de wind in naar Brugge, naar huis ‘vlammen’ vanaf Brugge met snelheden tot 55km/u
Dit soort activiteiten geven wat kleur aan de donkerste dagen van het jaar.
Dirk Schamp
Naar jaarlijkse traditie organiseert ghostbiker Stany rond Kerstdag een MTB-rit in zijn streek. Ook dit jaar een grote opkomst, liefst 32 ghostbikers waren er present op de parking van het Kloosterbos. De regengoden waren ons niet welgezind de laatste weken, maar uitgerekend op Stany zijn rit hadden ze eventjes genade. Het parcours was zorgvuldig uitgestippeld om alle ploeterstroken te vermijden, afgezien van enkele kleine natte strookjes lag het er goed bij. De rit zelf was geen koers, een gezapig tempo, tijd om te keuvelen en de groepssfeer te bevorderen. Via mooie singletracks ging het richting Lokeren waar de heuvelbeklimming in het park een beetje karakter gaven aan de tocht. Na 41 km was er de traditionele café-stop waar Stany ons tracteerde op allerlei lekkers en Hans VL er nog een schepje bovenop deed met warme hapjes. De drankjes waren op kosten van het bestuur. Na de innerlijke versterking van de mens, mochten de lichtjes aan voor het laatste deel van de rit. Ondanks de schemerte werd de passage door het domein van Wachtebeke vlotjes genomen. Terug in Sleidinge bouwden we nog een klein kerstfeestje in café Klein Slenne. Stuten met gehakt en mosterd, nen Orval of nen Augustijn, we lieten het ons allen welbevallen. Dank aan Stany voor deze mooie ghostnamiddag!
Hoeveel keer in je leven bezoek je een streek zoals de Borinage? Een regio die moeilijk te bereiken is vanaf Slenne, de meeste bekende stad is Bergen/Mons waar ex-premier Di Rupo de scepter zwaait. En hij is ook de hint naar het verleden van deze regio als zoon van een Italiaanse gastarbeider. Veel van onze Vlaamse voorouders zijn er ooit tewerkgesteld als mijnwerkers en pendelden met de trein wekelijks naar deze regio om er soms in erbarmelijke omstandigheden het zwarte goud te ontginnen.
Startplaats was het prachtige vorstelijke kasteel van Beloeil, ook al gelegen in een verloren hoek van Henegouwen. De regio – eigenlijk net ten noorden van de Borinage – wordt gekenmerkt door grote bossen waarbij het Drongengoed en het Leen in het niets verzinken. Bossen waar ook de fietser nog de ruimte krijgt om ze te ontdekken, iets waar de bosbeheerders in Vlaanderen met hun steeds groter wordende beteugeling ten aanzien van fietsers iets kunnen van leren. Was het traject niet licht heuvelend en de infoborden niet franstalig, je waande je in de Limburgse Kempen. De streek is ook rijk aan kanalen en kanaaltjes waar je soms bij god niet weet waar ze naartoe lopen.
Helemaal in het zuiden tegen de Franse grens aan kom je in het dorpje Bernissart waar men ooit bij toeval, bij het graven naar steenkool, op een dinosauruskerkhof stootte. 22 volledige Iguanodonskeletten werden eind 19de eeuw opgegraven. Het was wereldnieuws!
Helaas geen tijd om het museum te bezoeken, dorst en honger brachten ons in een lokaal cafeetje die belachelijk lage prijzen aanrekende voor onze drankjes, tot ongeloof van Toon.
Zonder het te weten vertoefden we plotseling in Frankrijk, waar de terrils, schachttorens en ondergelopen mijnsites getuigen zijn van het teloorgegane industriële verleden van de streek. Het moet gezegd worden, de Fransen hebben er – bij de reconversie van de regio – iets moois van gemaakt. De ondergelopen sites zijn nu prachtige grote vijvers en de baantjes errond – meestal oude spoorwegen – zijn nu een paradijs voor gravelaars.
Het laatste deel van de tocht – inmiddels bij zomerse temperaturen – reden we langs het kanaal Ath-Blaton richting Beloeil. Kanaal is een groot woord, het is een smal kanaaltje met heel veel fotogenieke sluisjes, van enige industriële bedrijvigheid is geen sprake.
En zo kwam aan prachtige dag een einde, ik kijk al uit naar een volgende trip in de streek! Volgende keer oostwaarts richting Bergen – La Louvière, het hart van de Borinage.
Foto’s en organisatie Dirk Schamp
Het blijft maar zomer in België, droge wegen en wegels en dus ideaal om nog eens de anders moddergevoelige streken te bezoeken. Vandaag was dit het Pajottenland en het Hallerbos. Beetje fris in de ochtend, natte voetjes door het natte gras maar o wat mooi om in een met nevelslierten betoverd landschap te fietsen. Startplaats was Neigem, bekend van het Neigembos in het Pajottenland. Verbazend hoe landelijk deze streek zo dicht bij Brussel en rijk is aan mooie kastelen. Zalige gravelwegen afgewisseld met landelijke baantjes brachten ons naar de Zennevallei. Na een stop in Beersel kregen we een prachtig zicht op de skyline van Brussel. Wat volgde was een lange prachtige lus door het Hallerbos met sublieme gravelwegen en soms wel lastige klimmetjes. Het bos staat zeker op het programma volgend voorjaar wanneer de boshyacinthen en masse bloeien. Na het Hallerbos volgden er wat meer verharde wegen in het Pajottenland maar dat kon ons niet deren, het was genieten van de glooiende landschappen en de stille wegen. Kort voor onze tweede stop passeerden we nog de indrukwekkende vierkantshoeve van Bree-Eik. Hof ter Linden, was een ideale stop om nog een lokale mattentaart te eten of een geusje te drinken, wat Toon prompt deed. Na exact 100 km stonden we weer aan de startplaats in Neigem. Nagenieten deden we nog op een terrasje in Meerbeke vlak aan de legendarisch aankomst van de RVV.
Foto’s: Dirk Schamp
Een heel geslaagd weekend, mede door het schitterende weer, het was zelfs iets te warm. Wat een contrast met vorig jaar toen we bijna verzopen. Alle deelnemers waren ontzetten tevreden over de verschillende parcoursen, zowel gravel, cycling als de VTT. Er zijn nog een klein aantal minpunten maar daar werken we aan tegen de volgende editie. Een deelnemer heeft een ontzettend mooi filmpje gemaakt van onze VTT. Kijk en geniet! https://www.youtube.com/watch?v=zjLdQWav4Nw
De Brabantse Wal, velen hebben er nooit van gehoord, maar namen als Hoogerheide en Woensdrecht klinkt velen bekend in de oren. Menig WK- of EK-veldrijden is daar beslecht geweest. Het gebied sluit ook aan bij de Kalmthoutse Heide. In een straal van 70 km rond Gent zal je geen mooiere MTB-parcoursen vinden dan in deze regio. Een deel ervan is ook aangelegd en wordt onderhouden door vrijwilligers, het is betalend (een jaarvignet kost 12 €), maar het loont zeker de moeite om de verschillende parcoursen eens te rijden.
Wij kozen voor een eigen rit, niet altijd makkelijk om te tekenen aangezien je niet altijd goed weet of sommige paden voor fietsers toegankelijk zijn. Afspraakplaats was ergens dicht bij de autostrade in Stabroek, dit had als voordeel dat je er na amper 50 minuten autorijden de hort op kan, het bos in. We reden ook even het bos uit en dan kan je zien dat de Brabantse Wal een soort plateautje is. Ter hoogte van Hoogerheide reden we dat plateautje weer op en reden zelfs even op het WK-veldrijdparcours van Hoogerheide. Via wat minder bereden brede boswegels kwamen later we op de bepijlde groene route terecht. Pure fun, veel single tracks maar geen technische hoogstandjes. En dan zagen we waar we ook voor gekomen waren; het cruisen door de paarse heide, gewoonweg zalig. Na een koffiestop in Brasserie de Bozlust reden we richting de zwarte route van Bergen op Zoom. Het zwaarste gedeelte kwam er nu aan, heel technisch en voortdurend op en af, met kleine jumps en soms vervelende wortels in het klimmen. Dit is een onderhouden maar niet betalend gedeelte, de kombochten lagen er voortreffelijk bij! Niet echt een parcours voor beginners, maar onze beginnende MTB-er Johan VDW deed niet onder voor de rest. Sinds zijn aankoop is er een nieuwe wereld voor hem open gegaan, “ik voel me als een kind in een speeltuin” dixit Johan. Na de zwarte route reden we terug naar het vervolg van de groene route met veel bos afgewisseld met mooie stukjes heide. Een rondje langs het vliegveld van Woensdrecht bracht ons richting het dorpje Huijbergen. Daar liggen de Nootjesberg en de Tiestenberg, het speelterrein ook van ene Mathieu Van Der Poel. Niet makkelijk om daar het juiste traject te vinden want niet bewegwijzerd, maar eigenlijk kan je daar een makkelijk een half uurtje rondcrossen, heuvel op en heuvel af. In Huijbergen namen we uitgebreid pauze in Eetcafé de Kroon, die blijkbaar geen eetcafé meer was, dus je kan je eigen boterhammetje daar verorberen mits het bestellen van een drankje uiteraard. Na de pauze staken we de Belgische grens over en kregen we langere rechte stukken in de Kalmthoutse Heide onder wielen geschoven met op het eind toch nog een paar leuke singletracks. Het laatste deel was dan landschappelijk weer totaal anders, hier reden we langs een verdedigingslinie van tweede wereldoorlog de “Antitankgracht”. Via nog wat boswegels kwamen we terug aan het startpunt en dit na een genietritje van 76 km. gpx te vinden in de rittenbibliotheek op ons forum
Maandag 14 augustus, zonnig weertje en niet te warm, ideaal om ons naar Heuvelland te begeven voor een rit van 125 km. Startplaats Geluveld, amper een uurtje rijden met de auto vanuit Sleidinge. Iets voor tien uur begaven we ons op pad, parcours licht heuvelend, ideaal als opwarmer voor het zwaardere werk later op de rit. Na 14 km, pech, Erwin een platte band, slechts kort oponthoud door onze handige harries, Erwin en Jean-Pierre. Inmiddels doemde de Kemmelberg al op, al van ver zagen we het witte gebouw van de belvédère afsteken ten opzichte van het donkere bos. De kasseien van de Kemmel lieten we aan ons voorbij gaan, we staken de heuvelkam over via smallere asfaltbaantjes. Vanaf nu volgden de hellingen elkaar op, maar echt steile puisten zaten er nooit in. Van de zijkant van de Kemmel, ging het naar de Scherpenberg, de Rode berg, de Kokerelle en de Mont de Boeschepe! De hoogtemeters en de kilometers tikten aardig aan. En wat is het Heuvelland mooi! Zijn weidse uitzichten, zijn autoluwe wegen, mooie asfaltbaantjes en dito meer. Regelmatig passeerden we de “schreve” en onze stopplaats lag zelfs letterlijk op de schreve! Café/Resto “Au nouveau Saint Eloi”. Een aanrader, gezellig terras en binnenin het café werd je 100 jaar terug gekatalpulteerd.
En o ja, je bestelt best een kleine spaghetti, we hebben de grote niet gezien, maar kregen de kleine nauwelijks op. Na onze middagpauze kregen we een minder heuvelend gedeelte voorgeschoteld, maar plat is het er nooit. We kregen nu regelmatig zicht op de hoogste heuvel van de heuvelrij “Casselberg” die we echter links lieten liggen, iets voor volgend jaar.
We bereikten ons meest westelijke punt van de rit en draaiden weer af richting België, maar niet zonder de twee langste beklimmingen van de dag te trotseren. De Catsberg hadden we al heel lang zien liggen, hij is overal aanwezig door zijn opvallende rode antenne. De klim is best pittig en met een hoogteverschil van 110 meter één van de langste hellingen in Heuvelland. De warmte en de inspanning noodzaakten ons om op de top een extra stop in te lassen. Niet het streekdrankje picon-vin-blanc maar, koude cola en ice-tea. Na een heerlijke afdaling door een prachtig landschap snelden we naar de Zwarte Berg, de laatste zware helling van de dag en iedereen voelde het melkzuur in de kuiten opkomen. Het zwaarste van de rit hadden we achter de rug, maar de lagere heuvels die er nog aankwamen vielen lastiger uit dan gedacht. Gelukkig hadden we nu volop meewind zodat het traject Dranouter-Ploegsteert-Geluveld voorspoedig verliep. In Geluveld ploften we ons neer op het eerste en wellicht enige terras, we hadden geen stop meer ingelast en bestelden ons direct twee consumpties, gevolgd door nog wat gerstenat, dat hadden we wel verdiend. 126 km en 1400 hoogtemeters. De rit staat op het forum in de rittenbib.
Zaterdagochtend stonden we met 5 man paraat op de parking van een winkelcentrum in Ternat. Niet de meeste sexy-plek om af te spreken maar wel handig om snel op- en af de autosnelweg te zijn. Route was een aanpassing van wat ik op internet gevonden had. De zon was van de partij en om 9u40 stoven we weg voor onze verkenning van het Pajottenland. Stuiven mocht je wel letterlijk nemen want stofwolken vergezelden ons gans de rit. Van in het begin al hoogtemeters maar erg lange zware hellingen zaten er niet in, toch kwamen we aan 1150 hoogtemeters over 110 km. Na 17 km een bijna obligate stop aan HET supporterscafé van Remco E in Schepdaal. Mooie stopplaats met een mooi uitzicht over het Pajottenland. We verbaasden er ons over dat zo dicht bij Brussel deze streek nog zo landelijk is. Ook verbazend veel grindwegen, maar het moet gezegd zijn dat sommige single tracks eerder voor een MTB geschikt zijn voor een gravel. Net zoals bij de rit vorige week was het spoor niet altijd goed zichtbaar door het hoog opgegroeide kruid en gras. Maar genieten deden we met volle teugen van al het moois dat we zagen. In Oetingen op een gezellig terrasje aten we onze lunch op, we vergaten er bijna de tijd anders zaten we er nog. Een ommetje rond het kasteel van Gaasbeek bracht ons weer oostwaarts terug naar Ternat, maar warmte, de droge stoflucht deden ons een derde maal halthouden op een terrasje in Sint-Anna-Pede met zicht op de kerk. De lokale gepensioneerde rijkswachter vertelde ons dat het als decor diende voor een schilderij van Breughel.
Nog 17 km, we zijn er dra dachten we, maar het venijn zat in de staart met een onmogelijk pad langs de autostrade (is er uitgehaald) en een aantal pittige beklimmingen in de buurt van Asse. Prachtige tocht, eens iets anders dan de platgereden Vlaamse Ardennen en vooral de gravelritten brengen je meer in de natuur. Het wordt moeilijker en moeilijker om mij nog op te laden voor de koersveloritten….
Marcus
