Omdat we de ritjes vertrekkende vanuit Slenne een beetje beu waren een verplaatsing gemaakt naar
het Zeeuwse Groede. Met 8 man en 1 vrouw sterk stonden we aan de start voor een graveltocht naar
‘t zeetje. En oef, na een reeks sombere dagen kerstdagen was de zon eindelijk eens onze metgezel.
Starten deden we richting Oostburg, een beetje een saaie aanloop, maar een goede opwarmer voor
wat zou volgen. Had ik hier en daar een vette polderweg verwacht, niks van dit alles, de
offroadstukken waren hoofdzakelijk kiezel gemengd met aarde, wellicht achtergelaten door tractors.
Vanaf Sluis werd het leuker, een stukje langs de vesten en dan richting Knokke langs de kasseien van
de Sint-Jansdijk. In Knokke was ik aangenaam verrast door de mooie gravelbaantjes in de duinbosjes
en langs het Zwin. Prachtige zichten op de zwingeul en ja, als je natuurlijk in Knokke bent hoor je ook
Frans. Een franstalige mademoiselle was zo vriendelijk om een foto te maken van onze groep, “merci
madam!”.
In Cadzand een klein foutje in het parcours, we kregen plots een zandstrook te verwerken, iedereen te
voet. Marc V dacht dat we in Kuszand waren ipv Cadzand want voerde de daad bij het woord. Volgens
mij kan hij een influencer worden en youtube-filmpjes maken; “Average Marc!”.
Van Cadzand reden we niet verder langs de kust maar reden we een ommetje naar Retranchement,
de wind was aangewakkerd en dus was het zwoegen. Blijkbaar zag het bij Erwin zwart voor de ogen
wat hij reed bijna over een hond op het verkeerde pad.
Terug in Cadzand was het nu genieten van het fietspad die op de duinen loopt, halverwege was
het tijd voor een lange break met pannenkoeken en dies meer in het strandpaviljoen DOK14. Heel druk daar en het Frans werd nu ingeruild voor het Duits, een ware invasie… En je moest het gezien hebben om het te geloven, aan één tafel lagen 11 Duitse Golden Retrievers! Bijna slaag gekregen toen ik vroeg “do you fok retrievers?”…
We zaten er zo op ons gemak en de koffie was zo lekker dat we er een klein uurtje vertoefd hebben.
Maar de klok is ongenadig, er moesten nog 17 km gebold worden. Het was zeker niet tegen onze zin,
het golvende duinfietspad bood mooie doorkijkjes naar de zee, Walcheren en vooral de nieuwe schorren in het hinterland. Wat betreft ruimtelijke ordening en natuurcreatie staan de Nederlanders toch mijlen ver voor op de Vlamingen.
De laatste 10 km was het bobijntje af bij mij, niet bij JP echter die al een fietstocht van Gentbrugge
naar Groede had opzitten. Ik was al content met mijn 69 km. Nog nagenieten deden we in herberg
De Drie Koningen, waren dus een weekje te vroeg. Olivia zou de tocht graag eens overdoen in de
zomer, en waarom niet, best een aanrader.
